HZ. ALİ İLE HZ. FÂTIMA’NIN KAÇ ÇOCUĞU OLMUŞTUR? 

HZ. HÜSEYİN VE HZ. HASAN’IN İSMİNİ KİM KOYDU?

Efendimiz^(s.a.v.) kızı Fâtıma^(r.a.) annemizi öyle severdi ki, o yürürken ona “Binti ebîhâ-Babasının kızı” derdi. Zirâ Fâtıma^(r.a.) annemizin gülüşü, konuşması, güzel ahlakı; her şeyi O’na^(s.a.v.) benzerdi.

Gün geçtikçe Fâtıma^(r.a.) annemiz büyüyor, talipleri oluyor ama Efendimiz^(s.a.v.) hepsine uygun bir dille “Şimdi değil!” diyordu. Bu güzide insana, babasının kıymetlisine Hz. Ebû Bekir^(r.a.) talip oluyor, Resûlullah^(s.a.v.) vermiyordu. Hz. Ömer^(r.a.) ve Abdurrahman bin Avf^(r.a.) talip oluyor, Allah Resûlü^(s.a.v.) onları da uygun bir dille geri çeviriyordu. Günlerden bir gün Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) kapısına genç bir yiğit geldi. Belli ki Fâtıma’da^(r.a.) gönlü vardı ama O’nun^(s.a.v.) karşısında dili tutulmuş, bir türlü isteğini dile getirememişti. Resûlullah’tan^(s.a.v.) onun tutulan diline karşılık tüm düğümleri çözen bir cümle geldi. “Ya Ali! Biliyorum kızım Fâtıma için geldin. Sen şimdi git. Ben Fâtıma ile konuşup sana döneyim.”

Efendimiz’in^(s.a.v.) kimseye açmadığı kapı ona aralanmış ve Fâtıma^(r.a.) on sekiz, Ali^(r.a.) yirmi üç yaşındayken evlilik için niyetler alınmıştı. Efendimiz^(s.a.v.) Hz. Ali’ye sordu: “Ya Ali! Fâtıma’ya mehrini nasıl verecek, düğünü nasıl yapacaksın?” Hz. Ali ’nin^(r.a.) tüm bunlar için elinde bir tek zırhı vardı ve gidip zırhını sattı. Onunla hem mehrini verdi hem de düğününü yaptı. Allah Resûlü^(s.a.v.) ise ona tâ o zamandan kimseye muhtaç olmamayı öğretti.

Bir gün Hz. Osman ^(r.a.) çarşıda gezerken o zırhı gördü. Dostu Ali’nin^(r.a.) zırhı olduğunu bildiğinden onu satın alıp Hz. Ali’ye^(r.a.) düğün hediyesi olarak geri verdi. Çünkü onların dostluğu böyle bir dostluktu.

Fâtıma^(r.a.) annemizin düğünü olacağı vakit Efendimiz^(s.a.v.) “Ah, ah! Şimdi Hatice olsaydı da kızı Fatma’ya çeyiz hazırlasaydı!” diye iç çekince Fâtıma^(r.a.) annemiz “Bana çeyiz olarak öğrettiklerin yeter babacığım!” diye cevap verdi.

Sekiz dokuz yıl süren bu evlilik sürecinde Hz. Ali^(r.a.) ile Hz. Fâtıma^(r.a.) annemizin Hasan^(r.a.), Hüseyin^(r.a.), Muhassin^(r.a.) isminde üç erkek; Ümmü Gülsüm^(r.a.), Zeynep^(r.a.), Rukiyye^(r.a.) isminde de üç kız olmak üzere toplamda altı tane evlatları olmuştur. Erkek torunlarına isimlerini dedeleri Resûlullah^(s.a.v.) koymuştur.

Hz. Ali^(r.a.) anlatıyor: “Ben, harbı darbı seven bir adamdım. Oğlum doğduğu zaman ona Harb ismini vermiştim. Resûlullah Efendimiz^(s.a.v.) geldiler ve “Bana oğlumu gösterin! Ona ne isim verdiniz?” buyurdular. Ben “Harb ismini koydum.” dedim. Resûlullah^(s.a.v.) “Hayır, o Hasan’dır!” buyurdular.

İkinci oğlum doğduğu zaman ona yine Harb ismini verdim. Resûlullah Efendimiz^(s.a.v.) geldiler ve “Bana oğlumu gösterin! Ona ne isim verdiniz?” buyurdular. “Harb ismini koydum!” dedim. “Hayır, o Hüseyin’dir!” buyurdular. Üçüncü oğlum doğduğu zaman ona da Harb ismini verdim. Resûlullah Efendimiz^(s.a.v.) gelip: “Bana oğlumu gösterin! Ona ne isim verdiniz?” buyurdular. “Harb ismini koydum!” dedim. “Hayır o Muhassin^(r.a.)’dir! Ben bu torunlarıma Hz. Harun’un oğulları olan Şebber, Şübeyr ve Müşebbir’in isimlerini koydum!” buyurdular. (Ahmed, I, 98, 118; Heysemî, XIII, 52) Süryanîce olan bu isimler Hasan^(r.a.), Hüseyin^(r.a.) ve Muhassin^(r.a.) ile aynı mânâya gelmektedir. (Ethem Cebecioğlu, Tasavvuf Terimleri, s. 669-670)

Yazar : Mehmet Yıldız