Bir gün Hz. Ali(r.a.), Allah Resûlü’nün(s.a.v.) yanına gider. Efendimiz’i(s.a.v.) açlıktan iki büklüm olmuş halde görünce hiçbir şey konuşmadan huzurdan çıkar. “Yazıklar olsun sana! Resûlullah(s.a.v.) aç, sen bir şey yapmayacak mısın?” diye kendi kendine söylenerek hemen pazara gider. Pazarda bir tüccarın, sepetlerle hurmaları üst üste koyup taşıyacak birisini beklediğini görür. Hemen tüccarla bir miktar hurma karşılığında anlaşır ve oradaki tüm hurmaları taşır. Hz. Ali(r.a.) hurmaları o kadar hızlı taşır ki, hasırlar elini paramparça etmesine rağmen onu fark etmez bile. Kendisi iş bitince söz verilen hurmaları alıp doğrudan Allah Resûlü’nün(s.a.v.) huzuruna gider. Efendimiz(s.a.v.) hurmaları görünce mutlu olur ama birden gözleri Ali’nin(r.a.) kanlı ellerine ilişir. Hz. Ali(r.a.) ellerini saklamaya çalışsa da Efendimiz(s.a.v.) görür ve “Ey Ali! Sen bu işi beni sevdiğin için yaptın. Vallahi ben de seni seviyorum.” der. Beraber oturup hurmaları yerken Allah Resûl’ünün(s.a.v.) gözleri sürekli Hz. Ali’nin(r.a.) kanlı ellerine gider. Bunun üzerine Hz. Ali(r.a.) “Resûlullah’ın(s.a.v.) dikkatini dağıtayım ki bir şekilde ellerimi unutsun.” diye yediği hurmaların çekirdeklerini Efendimiz’in(s.a.v.) önüne koyar. En son hurmalar bitince “Ya Resûlullah(s.a.v.)! Bu hurmaların hepsini sen mi yedin? Ne kadar çok acıkmışsın.” der. Efendimiz(s.a.v.) de “Ya Ali! Sen benden daha çok acıkmış olmalısın ki hurmaları çekirdekleriyle yemişsin.” diye latife eder ve ikisi birlikte gülüşürler.
Yazar : Mehmet Yıldız
