Yemenliler bir gün Efendimiz’den^(s.a.v.) bir Kur’an muallimi isterler ve Efendimiz^(s.a.v.): “Her ümmetin bir emini vardır. Ey ümmet! Bizim eminimiz ise Ebû Ubeyde b. Cerrâh’tır.” (Buhari, Fezailu’l-Ashab 21, Megazi 72; Müslim, Fezailu’l-Ashab 53, 54) buyurarak onlara Ebû Ubeyde’yi^(r.a.) gönderir. Hicretin dokuzuncu yılı “Heyetler Yılı” diye geçer ve çok fazla insan, İslâm’ı tanımak için Müslümanların yanına gelir. O gelen kabilelerden biri de Necran Hristiyanlarıdır. Onlar gereksiz ve abes çok soru sorduklarından, en son Efendimiz^(s.a.v.) onları yeminleşmeye çağırır. Ama onlar yeminleşmekten de korktuklarından, Hristiyanlıktan dönmeseler bile cizye vermeyi kabul ederler ve Efendimiz’e^(s.a.v.) “Bize bu noktaları öğretecek ve bizden o cizyeyi toplayacak içinizden hayırlı bir sahâbiyi gönder” derler. Efendimiz^(s.a.v.) onlara: “Size yarın ümmetimden emin olan, hayırlılardan bir tanesini, öğle namazında vereceğim.” deyince Hz. Ömer^(r.a.) heyecanlanarak “Acaba o ben miyim?” diye düşünür ve öğle namazında gelip en ön safta oturur. Ama Efendimiz^(s.a.v.) orada  Ebû Ubeyde Bin Cerrâh’ı^(r.a.) seçer.

Yazar : Mehmet Yıldız