Ebû Ubeyde^(r.a.) henüz yirmi yedi yaşındadır. Günlerden Kadir gecesidir ve İlahi kelamın ilk beş ayeti Efendimiz’e^(s.a.v.) emanet olarak inmiştir. Ayetler gelince Efendimiz^(s.a.v.), hemen sevgili zevcesi Hatice’sine^(r.a.) gidip “Zemmilunî, zemmilunî! Beni örtünüz, beni örtünüz.” demiştir. Efendimiz^(s.a.v.) yaşadıklarını kıymetli eşine anlatınca Hatice^(r.a.) annemiz anında iman etmiş ve onun o sarsılmaz imanının ardından bu halkaya Ali^(r.a.), Zeyd^(r.a.) ve Ebûbekir^(r.a.) eklenmiştir. Hz. Ebû Bekir’in^(r.a.) gelişiyle Mekke’nin soyluları da iman şerbetini içmeye başlamıştır. Hz. Ebûbekir^(r.a.), o güzel gönlünün imana ermesinden sonra, Mekke’de kendi gibi güzel gönüllü ne kadar insan varsa her birinin imanına vesile olmuştur. Kendisi Efendimiz ’in^(s.a.v.) kapısına içlerinde Ebû Ubeyde bin Cerrâh’ın^(r.a.) da bulunduğu “Hazreti Osman^(r.a.), Osman bin Mazun^(r.a.), Ebû Seleme İbni Abd’ul-Esed’den^(r.a.) oluşan bir grup götürmüş ve böylece Ebû Ubeyde^(r.a.) de saff-ı evvel’e katılan sahâbilerden ve ilklerden olma şerefine nail olmuştur.

Yazar : Mehmet Yıldız