Efendimiz^(s.a.v.) nübüvvetin ilk üç yılı boyunca Dârü’l Erkâm’da sahabelere gizlice iman hakikatlerini anlattı. Sahabeler belli bir kıvama gelince kendisine “Yakın akrabanı da uyar.” (Şuarâ/214) ayeti nazil oldu. İnsan dış dairedeki kişilere belki bir şeyleri daha rahat ifade edebilir ama konu en yakınlara, akrabalara anlatmaya gelince birtakım sıkıntılar başlar. Onun için Allah Resûlü^(s.a.v.) de birkaç gün eve kapandı. Bir gün halalarından Zübeyir bin Avvâm’ın^(r.a.) annesi Safiyye yanına geldi. Allah Resûlü^(s.a.v.) ona derdini anlatınca halası “Sen bir yemek düzenle, davanı orada anlat. Uyan uyar uymayan uymaz.” dedi. Efendimiz’in^(s.a.v.) kendi evinde tertip ettiği yemeğe Hz. Ali^(r.a.), Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) tüm amcaları, yaşayan altı halası ve çocukları ile birlikte toplamda yaklaşık kırk beş kişi katıldı. Yemekten hemen sonra Efendimiz^(s.a.v.) tam konuşacağı sırada, ondan önce söze Ebû Leheb başladı ve “Bizi çağırışın peygamberlik meselesi ile alakalı ise sakın o meseleyi açma! Seninle konuşacak değiliz.” dedi. Bunun üstüne Efendimiz^(s.a.v.) üstelemedi ve sözü zayi etmedi. 

Allah Resûlü^(s.a.v.) başka zaman onları evine tekrar çağırdı ve bu defa Ebû Leheb’ten önce konuşmaya başlayarak hepsini tevhîd akidesine davet etti. Efendimiz’in^(s.a.v.) tebliği sırasında on üç yaşında olan Hz. Ali^(r.a.) her gelene su ve şerbet dağıtıyordu. Efendimiz^(s.a.v.): “Allah’a giden yolda bana kim yardımcı olacak?” diye bir kez sordu. Ama kimse el kaldırmadı. Yalnızca Hz. Ali^(r.a.) elini havaya kaldırarak “Ben varım ya Resûlullah^(s.a.v.)!” dedi. Efendimiz^(s.a.v.) aynı soruyu bir kez daha sordu. Ortamda tek ses yine Hz. Ali’den^(r.a.) çıktı ve “Ben varım ya Resûlullah^(s.a.v.)!” dedi. Efendimiz^(s.a.v.) aynı soruyu üçüncü kez sorup yine aynı cevabı aldığında Ebû Leheb kendisince dalga geçerek “Sana bu çocuk yeter.” dedi ve gelenlerin hepsi dağıldılar. Hz. Ali o gün orada kalkan elini Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) hiçbir konuşmasında indirmeyip hep “Ben varım ya Resûlullah^(s.a.v.)!”  dedi.

Yazar : Mehmet Yıldız