Mekke’nin onuncu yılında Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) hamisi, amcası Ebû Talip ve canından çok sevdiği eşi Hz. Hatice^(r.a.) annemiz vefât eder. Bu yüzden bu yıla “Hüzün Yılı” denir. O esanda Zübeyr b. Avvam Habeşistandadır. Haberleri duyan Hz. Zübeyr^(r.a.), Habeşistan’da daha fazla duramaz ve “Benim Resûlullah’ın^(s.a.v.) yanında olmam lazım!” diyerek o zamana kadar yaşadığı bütün işkencelere rağmen Mekke’ye geri döner. Mekke’de müşriklerin müslümanlara göz açtırmadıkları devrede bir ara Efendimiz’in^(s.a.v.) öldürüldüğüne dair bir haber yayılır. On altı yaşında müslüman olan Hz. Zübeyr^(r.a.), o sıralar henüz çok gençtir ve hadisenin mahiyetini anlamadan kılıcını sıyırarak müşriklere bunun bedelini ödetmek üzere yola çıkar. Yolda kendisini gören Efendimiz^(s.a.v.):

“Ne oldu Zübeyr, nereye gidiyorsun böyle?” diye sorar. Resûlullah’ı^(s.a.v.) karşısında gören Hz. Zübeyr^(r.a.) şaşırır ve Efendimiz’e^(s.a.v.), “Anam babam sana feda olsun Yâ Resûlallah^(s.a.v.)! Senin katledildiğini duydum, müşriklere haddini bildirmeye gidiyordum!” der. Efendimiz^(s.a.v.) ise onu teskin eder ve ona duâda bulunur.

Böylece, İslâm tarihinde küffara karşı ilk kılıç çeken, Hz. Zübeyr^(r.a.)olur. (Üsdü’l-Gàbe, 2: 197; Hâkim, 3, 406-407)

Yazar : Mehmet Yıldız