Efendimiz^(s.a.v.), Yesrib’e hicret edince burada yerleşik Yahudiler ile Evs ve Hazrec içerisinde bulunan münafıklardan çok büyük sıkıntılar görmüştü. Daha İslâm’ın temelleri sağlam bir şekilde atılmamış iken bu Yahudi ve münafık şer cephesi, İslâm’ı yok etme adına birçok komplo ve plan yapmaya başlamışlardı. O günler Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) oldukça endişeli olduğu günlerdi. Böyle bir günün gecesinde Efendimiz ^(s.a.v.), zevcesi Hz. Âişe’nin^(r.a.) odasında istirahat etmek için bulunuyorken çok huzursuzdu. Bir o tarafa, bir bu tarafa dönüyor, bir türlü uyuyamıyordu. Hz. Âişe^(r.a.), Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) bu halini görünce meraklandı ve sordu; “Ya Resûlullah^(s.a.v.)! Sizi bu kadar huzursuz eden nedir?” Efendimiz^(s.a.v.) dedi ki: “Ey Âişe! Duymadın mı falancaların planlarını… Onların bir gece ansızın bize saldırıp zarar vermelerinden korkuyorum.” Sonra Allah Resûlü^(s.a.v.) dedi ki: “Keşke ashâbımın içerisinden sâlih birisi gelse, bu gece evin önünde nöbet tutsa da ben de biraz uyuyabilsem.” (Buhârî, Cihad ve Siyer, 70; Müslim, Fedâilü’s-Sahâbe,5.) Hz. Âişe^(r.a.) anlatmaya devam ediyor: “Daha Efendimiz^(s.a.v.) bu temenniyi yeni dillendirmişti ki, dışarıdan bir kılıç sesi duyduk. Allah Resûlü^(s.a.v.) içeriden seslenerek, kapıda duran ve o kılıç sesinin sahibi olan şahsın kimliğini öğrenmek için: “Kim o dışarıdaki?” diye seslendi. Dışarıda duran: “Yâ Resûlullah^(s.a.v.)! Benim Sa’d b. Ebî Vakkâs.” diye cevap verdi. Efendimiz^(s.a.v.) sevinmişti, dışarıda duran Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) dayım dediği yiğitler yiğidi Sa’d^(r.a.)’dı. Resûlullah^(s.a.v.) “Ey Sa’d! Gecenin bu saatinde seni buraya getiren nedir?” dedi. Sa’d^(r.a.): “Yâ Resûlullah^(s.a.v.)! Münafıkların söylediği sözleri duydum, yatamadım, ya sana bir şey olursa diye endişelendim. Yatakta dönüp duracağıma senin odanın kapısının önünde nöbet tutmak istedim. Ben buradayım Yâ Resûlullah^(s.a.v.)! Sen rahatına bak, ben sabaha kadar burada nöbet tutacağım.” Allah Resûlü^(s.a.v.), Sa’d’ın^(r.a.) bu sözlerinden o kadar memnun oldu ki, ona hayır duâlarında bulundu ve rahatça uyumaya başladı.” (Tirmizî, Menâkıb,92)

Yazar : Mehmet Yıldız