EBÛ UBEYDE B. CERRAH’IN ^(r.a.) RESULULLAH’A^(s.a.v) OLAN SEVGİSİ

Bedir Harbi’nin üzerinden bir yıl geçmiştir. Hicretin üçüncü yılı ve aylardan Şevvaldir. Uhud’un eteklerine müşriklerden 3000 kişilik bir ordu gelir. Efendimiz^(s.a.v.) 1000 sahâbi ile savaş meydanına gelirken münafıkların başı Abdullah Bin Übey İbni Selül yolda, o 1000 kişinin 300’ünü kandırıp geri döndürür. Efendimiz^(s.a.v.) 3000 kişilik düşmana karşı sadece 700 kişilik bir orduyla kalır.

Uhud’da büyük bir imtihanın uzantısı olarak Ayneyn Tepesi’ndeki okçu sahâbiler yerlerini terk etmiş ve o terkten sonra Hamza^(r.a.), Mus’ab b. Umeyr^(r.a.) ve Abdullah ibni Cahş^(r.a.) arka arkaya şehit düşmüşlerdir. Mus’ab’ın^(r.a.) katili İbn Kamia, Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) ölmediğini fark edince olanca hırsı ile Efendimiz’e^(s.a.v.) yaklaşmış ve elindeki zalim kılıcı ile Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) mübarek başına birkaç darbe indirmişti. O darbeler Efendimiz’in ^(s.a.v.) başındaki miğferin demir halkalarının yanaklarına batmasına sebep olmuştu. Müşrikler çekilip Efendimiz^(s.a.v.) ve Müslümanlar Uhud Dağı’nın tepesine doğru çıktıklarında, Allah Resûlü^(s.a.v.) yanaklarına batan miğfer halkalarından çok mustarip olmuştu. Efendimiz’in^(s.a.v.) zorlandığını gören Hz. Ebû Bekir^(r.a.): “Ya Resûlallah^(s.a.v.)! Müsaade edersen o halkaları çıkarmayı deneyeyim. Belki çıkarabilir, Seni^(s.a.v.) o ızdıraptan kurtarabilirim.” dedi. Efendimiz^(s.a.v.) Hz. Ebû Bekir’e^(r.a.) ‘’Olur’’ der gibi sessizce başını salladı. O kadar zor durumdaydı ki konuşacak takati kalmamıştı. Bunun üzerine Hz. Ebû Bekir^(r.a.) hazırlanmış ve tam miğferin halkalarını çıkaracakken arkadan biri koşa koşa geldi: “Ey Ebû Bekir^(r.a.)! Allah’ın hakkı için bu şerefi bana bırak, Allah rızası için Allah Resülü’nün^(s.a.v.) mübarek yüzündeki o halkaların çıkarılmasını bana bırak!” dedi. Samimiyetle bu işi yapmak için müsaade isteyen Ebû Ubeyde b. Cerrâh’tan^(r.a.) başkası değildi. Ebû Ubeyde^(r.a.) öyle içten bir talep ile bunu söylemişti ki, Hz. Ebû Bekir^(r.a.) hiçbir şey söyleyememiş, hemen o işi arkadaşı Ebû Ubeyde’ye^(r.a.) bırakmak için geri çekilmişti.

Bunun üzerine Ebû Ubeyde^(r.a.) hemen harekete geçti. Önce eğildi ve Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) iki yanağına batan miğferin halkalarına iyice baktı. Halkalar O’nun^(s.a.v.) mübarek yanaklarına öyle bir saplanmıştı ki onları çıkarmak çok da kolay olmayacaktı. Biraz düşündü Ebû Ubeyde^(r.a.) ve elleriyle çıkarmanın Allah Resûlü’ün^(s.a.v.) canını çok yakacağını tahmin etti. Dişleri ile kavrayıp bir çekişte çıkarmalıydı ki Efendimiz’e^(s.a.v.) çok fazla acı vermesin. Ebû Ubeyde^(r.a.) halkaları dişleri ile çıkarmaya karar verince Efendimiz’e^(s.a.v.): “Uzan Ya Resûlullah^(s.a.v.)!” dedi. Efendimiz^(s.a.v.) uzandı ve Ebû Ubeyde^(r.a.), Allah Resülü’nün^(s.a.v.) başucuna dizleri üzerine çömeldi. Önce sağ yanağındaki halkayı dişleri ile sıkıca kavradı, “Bismillah!” dedi ve hızlıca çekti. Halka çıkmıştı ama Ebû Ubeyde’nin^(r.a.) ön dişlerinden bir tanesi de o halka ile çıkmıştı. Tüm sahâbe heyecanla bu manzarayı seyrediyordu. Ebû Ubeyde^(r.a.) çıkan halkayı bir tarafa bıraktı, yüzüne ve ağzına dolan kanları sildi. Hz. Ebû Bekir^(r.a.) onun bu halini görünce dayanamadı ve dedi ki: “Ey Ebû Ubeyde! İkinci halkayı da bana bırak!” Ebû Ubeyde^(r.a.) yaşlı gözlerle Hz. Ebû Bekir’e^(r.a.) baktı ve dedi ki: “Ey Ebû Bekir! Ne olur bu şereften beni mahrum etme! Ne olur benim ile Allah Resûlü’nün^(s.a.v.) arasına bu iş için girme!”

Hz. Ebû Bekir^(r.a.) yine geri çekildi. Ebû Ubeyde^(r.a.) bu sefer Efendimiz’in^(s.a.v.) sol yanağındaki halkaya yöneldi, onu da dişleri ile sıkıca kavradı ve hızlı bir şekilde o halkayı da çıkardı. Bu sefer de ön dişlerinden başka bir tanesini kaybetti. Ebû Ubeyde’nin^(r.a.) ağzından kanlar boşalıyordu. Kırılan iki dişinin yerleri kanıyordu. Ama bu onun hiç de umurunda değildi. Onun umurunda olan tek bir şey vardı. O da Allah Resûlü’ne^(s.a.v.) ızdırap veren o halkaların çıkarılması… Efendimiz^(s.a.v.) yüzünden kanlar akarken uzandığı yerden kalktı, Ebû Ubeyde^(r.a.) yaşlı gözlerle Allah Resûlü’ne^(s.a.v.) baktı ve dedi ki: “Ya Resûlallah^(s.a.v.)! Rahatladın mı? Miğferin acısından kurtulabildin mi?” Efendimiz^(s.a.v.) karşısında kendisinin selameti uğruna iki dişini feda eden ümmetinin emini Ebû Ubeyde’ye^(r.a.) baktı ve şöyle dedi: “Evet! Ebû Ubeyde! Rahatladım.” (Vakıdi, Kitabü’l-Megazi, c. 1, s. 246, 247; İbn Sa’d, Tabakat, c. 3, s. 410; Hakim, el-Müstedrek, c. 3, s. 27)

Araplar dişleri olmayana “hetem” derler ve bu olaydan sonra ön dişlerini kaybeden Ebû Ubeyde^(r.a.) için Hz. Ebû Bekir^(r.a.) “Hetemlik(dişsizlik) bir insana bu kadar mı yakışır?” diye iltifatta bulunur. Bilindiği üzere ağızda bazı dişler olmadan yemek yemek de konuşmak da nefes almak da çok zordur. Ebû Ubeyde Bin Cerrâh^(r.a.), en Sevdiği^(s.a.v.) için nefsinden vazgeçerek bir kez daha fedakârlığın en güzel örneğini sergilemiştir.

Yazar : Mehmet Yıldız